लकडाउनकाे उनन्चासाैँ दिन

बैशाख २९ गते, सोमबार
२०७७

आज अलि अचम्म भयो । विहान ५ः४५ बजे आँखा खुले । उठेर शौचादीपछि रेडियो खोली १०६.२ मेगाहर्ज टुयुन गरी पुनः ओछ्यानमा पल्टिएँ  र व्यायाम गर्न थालेँ । धेरैपछि व्यायाम गरिएको आज । कुनै बेला दैनिक १५/२० मिनेट व्यायाम गरिन्थ्योे । कायाकैरन व्यायामसँगै सुने । सिमाना र कोरोना कै बर्चश्व छ समाचारहरुमा पनि । ७ः३० तिर चिया खाइवरी मेरो पुरानो कम्प्युटर मर्मत गर्न थालेँ । धेरै नै भएको थियो नचलाएको । बल्ल बल्ल बुट् भयो । आजभन्दा झण्डै १०/११ वर्ष अघिका तस्विरहरु हेर्दा रमाइलो लाग्यो । विद्यार्थी भाइबहिनीहरु कलिला हुँदाका फोटाहरु सारै मज्जाका । आज छोरी अबेरसम्मै सुतिन् । गृहकार्य गराउनु परेन । १० बजेकै सेरोफेरोमा खाना खाइयो । त्यसपछि नेटमै भुलियो । विद्यालयबाट डोर विक्रम सरले फोन गर्नु भयो । कक्षा ६ देखि १० सम्मका शिक्षकहरुलाई खबर गर्ने र २ वा ३ जनालाई अनलाइन कन्टेन्ट निर्माण गर्न सिकाई विद्यार्थीसँग सम्पर्कमा रहन सहजीकरण गर्ने भन्ने उहाँको निर्देशन अनुुुसार सबैलाई फेसबुक ग्रुपमा सन्देश प्रवाह गरी विद्यालयतर्फ लागेँ । उक्त सन्देशानुरुप विद्यालयलमा शान्ति म्याडम् मात्र उपस्थित हुनुहुन्थ्यो । उहाँलाई क्विजिज् एप्लिकेशनमा कन्टेन्ट कसरी निर्माण गर्ने, विद्यार्थीहरु कसरी सहभागी हुन सक्छन् , पहुँचवाला विद्यार्थीहरुलाई यसरी अध्यापन गराउँदा कसरी फाइदा हुन्छ, लगायत प्रयोगात्मक एवम् सैदान्तिक कुराहरु सिकाएँ । साथै यस्ता माध्यमबाट शिक्षण सिकाइ गर्दा उत्कृष्ट कार्यसम्पादन गर्ने विद्यार्थीहरुलाई कसरी प्रमाण–पत्र निर्माण गरी प्रदान गर्ने र हौसला बढाउने भन्ने बारेमा पनि प्रयोगात्मक कार्य गरियो । कोठामा आउँदा ३ बजिसकेको र बसुन्धराले रोटी बनाउँदै थिइन । रोटी खाएर मैले एउटा अनलाइन कोर्स कन्टिन्यू गरेँ ।